Njerëzit thonë se nuk duhet të jetoni me miqtë, sepse kjo mund të çojë drejt përkeqësimit të miqësisë. Një shembull i gjallë është historia e miqësisë mes Vinsent van Gogut dhe Pol Goginit. Artistët u takuan për herë të parë në Paris në 1887. Vinsent van Gogu ishte larguar nga Antverpi për t’u bashkuar me të vëllanë, Teon. Ndërkohë, Pol Gogini po kthehej nga Martinika me setin e tij ekzotik dhe shumëngjyrësh të pikturave. Kjo e magjepsi Van Gogun si një artist që bëri “artin e së ardhmes”. Gogin, nga ana tjetër, fillimisht i pa vëllezërit Van Gog si thjesht një lidhje e re e mundshme me tregun e artit dhe burimin e parave për të cilat ai kishte aq shumë nevojë. Më pas, ata shkëmbyen disa piktura: Van Gog dërgoi dy studime për lulediellin, kurse Gogini dërgoi “Në breg të liqenit, Martinika” (Zezaket) nga 1887. Kjo korrespondencë unike filloi edhe shkëmbimin e tyre të letrave dhe ideve. Në 1888, që të dy u larguan nga Parisi. Gogini udhëtoi drejt Britanisë për të eksploruar fshatin dhe të kërkonte rrënjët e ekzistencës midis fshatarëve “primitivë”. Van Gogu u zhvendos në Arles, në jug të Francës, ku filloi të zhvillohej ëndrra e tij për të krijuar një komunë për artistët që të jetonin dhe të punonin së bashku. Ai mori me qira një shtëpi të verdhë dhe e ftoi Goginin të vinte të jetonte me të. Habi apo jo, Gogin pranoi. Megjithatë, para se të zhvendosej aty, ata të dy vijuan të shkëmbenin piktura dhe letra. Periudha para transferimit të Goginit në “Studio e Jugut” ishte një kohë shumë pjellore për të dy artistët. Ata punuan shumë në formësimin e stileve dhe filozofive të tyre origjinale. Të dy e konsideronin veten të veçantë: Gogini e mendonte veten si një i dëbuar i refuzuar nga shoqëria; Van Gogu ngriti sytë nga Gogini, duke e konsideruar veten si murg ose dishepull të “artit të ri”. Gogini u zhvendos në 23 tetor 1888. Ata jetuan së bashku për dy muaj. Ata hanin, punonin dhe debatonin për artin. Me afrimin e dimrit, ata detyroheshin të kalonin gjithnjë e më shumë kohë së bashku. Personalitetet e tyre të ndryshme dhe të forta përplaseshin shumë shpesh, deri në atë pikë sa Van Gog e quajti marrëdhënien e tyre “tepër elektrike”.
Debatet u acaruan edhe më shumë dhe ata punuan shumë intensivisht, por në dy mënyra krejt të ndryshme. Van Gog pikturonte shpejt dhe preferonte pikturën nga natyra, Gogin nga ana tjetër zgjodhi të punonte nga kujtesa në një mënyrë të ngadaltë dhe metodike. Në fund të dhjetorit, Van Gogu i rraskapitur dhe i shqetësuar, e kërcënoi Goginin me thikë. Më pas, i preu një pjesë të veshit. Gogini u largua, për të mos e parë më Van Gogun
Pas largimit të Goginit, çifti vazhdoi të shkëmbejë letra deri në vdekjen e Van Gogut, 19 muaj më vonë. Gogin udhëtoi për në Tahiti menjëherë më pas, në prill 1891. Megjithëse stili i tij mbeti i ndryshëm, diskutimet intensive me Van Gogun lanë gjurmë në pikturën e tij. Një shembull i tillë ishte luledielli, lulja e preferuar e Van Gogut, e cila shoqëroi miqësinë e tyre që në fillim.