Nëse murtaja do ju vështronte sot, do të thotë se ka ardhur koha për të reflektuar. Të drejtët nuk mund të frikësohen, por të pabesët kanë arsye të drithërohen. Në hambarin e pafund të universit, plaga e paepur do të mundë të korrat njerëzore derisa kashta të ndahet nga gruri. Do të ketë më shumë byk se grurë, do të ketë më shumë të thirrur se sa të zgjedhur dhe fatkeqësia nuk është dashur nga Zoti. Ka kohë që bota është përballur me të keqen, shumë kohë është mbështetur në mëshirën hyjnore. Mjaftonte pendimi, gjithçka lejohej.
Dhe për pendimin, secili ndjehej i fortë. Kur të vijë koha, dikush me siguri do ta provonte. Prej këtu, gjëja më e lehtë ishte të lëshohej, mëshira hyjnore do të bënte pjesën tjetër. Epo, kjo nuk mund të zgjaste! Zoti, i cili për një kohë të gjatë ka përkulur fytyrën e tij të mëshirës mbi njerëzit e këtij qyteti, i lodhur nga pritja, i zhgënjyer nga shpresa e tij e përjetshme, tani është larguar prej tij. Të privuar nga drita e Zotit, ja ku jemi për një kohë të gjatë në errësirën e murtajës! […]
Bashkëqytetarët tanë nuk ishin më fajtorë se kushdo tjetër, harruan të jenë modestë, kaq, dhe menduan se gjithçka ishte ende e mundur për ta, gjë që i bënte të pamundura fatkeqësitë. Vazhduan të bënin biznes dhe të përgatitnin udhëtime, kishin mendime. Si do ta kishin menduar murtajën, e cila ndrydh të ardhmen, ndryshimet e vendit dhe diskutimet? Ata mendonin se ishin të lirë dhe askush nuk do të jetë kurrë i lirë për sa kohë që ka fatkeqësi. […]
Shumë shpresonin gjithmonë se epidemia do të ndalonte dhe se ata dhe familjet e tyre do të kurseheshin. Si rezultat, ata ende ndiheshin të detyruar të mos bënin asgjë. Për ta, murtaja ishte thjesht një vizitor i pakëndshëm, i cili duhej të largohej një ditë, siç kishte ardhur. Të frikësuar, por jo të dëshpëruar, ende nuk kishte ardhur momenti në të cilin murtaja do t’u shfaqej si vetë forma e jetës së tyre dhe në të cilën ata do të harronin ekzistencën që kishin mundur të bënin përpara sëmundjes.