Nuk është fytyra e bukur ajo që dashurohet, është fytyra që kemi shkatërruar.
Një eksplorues i tokave të panjohura të shpirtit njerëzor, një tregimtar i kthjellët i ndryshimeve të mëdha të shekullit XX dhe një nga eksponentët e fundit të kulturës së Evropës Qendrore. E gjitha kjo ishte Elias Kaneti, shkrimtar dhe eseist i vlerësuar me çmimin “Nobel” për letërsinë në vitin 1981, i cili u nda nga jeta më 14 gusht 1994.
Secili nga librat e tij është plot elemente të përsëritura, mbi të cilat Kaneti reflekton thellë, i ndikuar nga udhëtimet dhe marrëdhëniet e dashurisë, poetika e tij fokusohet në temën e metamorfozës. Kaneti është një gjuetar shpirti, ai ka pamje snajper, ai përshkruan labirintin e marrëdhënieve njerëzore me gjeni si Dedalo.
“Lajkatarët e zjarrtë janë njerëzit më të palumtur. Herë pas here i kapë një urrejtje e egër dhe e paparashikueshme për krijesën, që prej kohësh e kanë mikluar. Këtë urrejtje, ata nuk mund ta zotërojnë atë; me asnjë çmim nuk mund ta zbutin atë; ata iu nënshtrohen si tigri gjakpirësit. Është një pamje e çuditshme: njeriu që më parë kishte vetëm fjalë të verbra adhurimi për viktimën e tij, e ndryshon secilën prej tyre me ofendime po aq të ekzagjeruara. Mos harroni asgjë që mund të ketë kënaqur tjetrin. Në tërbimin e tij të furishëm, ai kalon listën e ish të dashurave të tij dhe i përkthen ato me saktësi në gjuhën e urrejtjes”.
Lexoni Elias Kanetin dhe pak nga pak hipnotizohemi, se sa magjepsës është ndërtimi i historisë, vënia në skenë e personazheve çdo herë.