Përgjigja më e mirë ndaj zemërimit është heshtja.
Stoicizmi shpesh portretizohet si i ashpër dhe i pamëshirshëm, megjithatë adhuruesit
këmbëngulin se stoicizmi është një mënyrë jetese çliruese dhe e gëzueshme.
Trashëgimia më e madhe e stoikëve është etika e tyre – eudaimonia (“lulëzimi
njerëzor”). Të gjeturit e qetësisë dhe kuptimit pa iu nënshtruar të tjerëve është zotimi
i kësaj filozofie. Për kërkuesin e vetmuar, vetmia ka potencial të jashtëzakonshëm
për të praktikuar zotërimin e vetvetes, për të fituar forcë të brendshme dhe për të
zbuluar qëllimin më të lartë të dikujt. Stoicizmi, me logjikën, mençurinë praktike dhe
fokusin te virtyti, ofron mjete të fuqishme për rritjen e brendshme. Duke minimizuar
zhurmën dhe shpërqendrimet e shoqërisë, stoiku i vetmuar mund të ushqejë dritën e
brendshme të mençurisë. Shembuj mirëfilli janë filozofët e lashtë stoikë si Seneka,
Epikteti, Mark Aureli etj. Përmes vetëreflektimit, thjeshtësisë, meditimit, elasticitetit
emocional, mirënjohjes, pranimit dhe vetëvlerësimit të vazhdueshëm, kërkuesi i
vetmuar gjen lirinë, fuqizimin dhe qetësinë. Stoicizmi lejon që jeta e vetmuar të jetë
më shumë gëzim dhe përmbushje e thellë, sesa vetmi. Stoiku e kapërcen izolimin
dhe zbulon kuptimin shpërblyes.
I vetmuari kërkon paqen e brendshme përmes
izolimit, shpesh ai kërkon vetminë për t’u fokusuar në brendësi të shpirtit e të
zhvillojë qetësinë e brendshme. Duke minimizuar shpërqendrimet nga të tjerët,
vetmitari përqendrohet në rritjen personale, duke i bashkuar mendimet e veprimet
me virtytin. Heshtja dhe veçimi nga shoqëria nxisin vetëdijesim. Për stoikun, koha e
kaluar në vetmi nuk është një dobësi, por një burim force. I vetmuari gjen paqe,
qartësi dhe fuqi duke u mbështetur tek vetvetja dhe jo tek të tjerët për kënaqësi. I
udhëhequr nga mençuria e filozofëve të lashtë stoikë, toleranti i qetë, i vetmuar
zbulon se kënaqësia e vërtetë lind nga një përqendrim i brendshëm te virtyti,
njohuria dhe përafrimi i gjykimeve dhe veprimeve të dikujt me vullnetin e Natyrës.
Stoiku zgjedh me vetëdije të jetojë një mënyrë jetese të thjeshtë dhe të papenguar.
Teksa ndjehet në rehati i vetmuar, stoiku njeh gjithashtu vlerën e marrëdhënieve të
shëndetshme, duke iu qasur lidhjeve sociale në mënyrë logjike dhe me emocione të
moderuara. Virtyti dhe mençuria udhëheqin ndërveprimet e stoikut të vetmuar.