Oriana Falaci – gazetarja sypatrembur

Asgjë nuk të dhemb, nuk të helmon, nuk të sëmur më shumë se sa zhgënjimi. Sepse zhgënjimi është një dhimbje që rrjedh gjithmonë nga një shpresë e humbur, një disfatë që lind gjithmonë nga një besim i tradhtuar, domethënë nga fytyra e dikujt ose diçkaje në të cilën ne besuam. Dhe për ta vuajtur ndihesh i mashtruar, i tallur, i poshtëruar. Viktima e një padrejtësie që nuk e prisje, e një dështimi që nuk e meritoje. Po ashtu ndiheni të ofenduar, qesharak, ndaj ndonjëherë kërkoni hakmarrje. Një zgjedhje që mund të japë pak lehtësim, le ta pranojmë, por që rrallëherë shoqërohet me gëzim dhe që shpesh kushton më shumë se falja.

Në karrierën e saj të gjatë, gazetarja Oriana Falaci ka shkruar romane, polemika, mesazhe luftarake, profile të njerëzve të famshëm, por reputacioni i saj bazohet kryesisht në intervistat e saj konfliktuale, veçanërisht me figura politike, të cilat janë ritreguar në librat më të shitur në vitet ‘70 dhe ’80.  Reputacioni i Falacit si gazetare e patrembur e ka ndihmuar të ketë disa intervista më rëndësishme me liderët politikë dhe shpesh i ka shtyrë subjektet e saj të bëjnë deklarata të diskutueshme.

Ka momente në jetë kur heshtja bëhet krim dhe të folurit bëhet detyrim. Një detyrë qytetare, një sfidë morale, një urdhërues kategorik, nga i cili nuk mund të shpëtosh.

Jeta nuk është një shfaqje e heshtur apo bardhezi. Është një ylber i pashtershëm ngjyrash, një koncert i pafund melodish, një kaos fantazmagorik zërash dhe fytyrash, krijesash, veprimet e të cilave ndërthuren ose mbivendosen për të thurur zinxhirin e ngjarjeve që përcaktojnë fatin tonë personal.

Gjithçka ndërtohet nga tre këndvështrime: e imja, e tija dhe e vërteta.

Ata që e duan jetën kurrë nuk mund të përshtaten, të nënshtrohen, të komandohen. Ata që e duan jetën janë gjithmonë me armë në dritare për të mbrojtur jetën. Një qenie njerëzore që përshtatet, që vuan, që e lë veten të komandohet, nuk është qenie njerëzore.

Zbulimi i hidhur, se Zoti nuk ekziston, e ka vrarë fjalën fat. Mirëpo, të mohosh fatin është arrogancë, të pretendosh se ne jemi arkitektët e vetëm të ekzistencës sonë është çmenduri: nëse e mohon fatin, jeta bëhet një seri mundësish të humbura, një keqardhje për atë që nuk ishte dhe mund të kishte qenë, një keqardhje për atë që nuk është bërë dhe mund të ishte bërë, dhe e tashmja është e humbur duke e bërë atë një tjetër mundësi të humbur.

Jeta ka katër kuptime: të duash, të vuash, të luftosh dhe të fitosh. Kush do vuan, kush vuan lufton, kush lufton fiton. Duaj shumë, vuaj pak, lufto shumë, fito gjithmonë.

Është e habitshme se si dhimbja e shpirtit nuk kuptohet. Nëse të kap një plumb ose një cifël, zënë e bërtasin menjëherë “shpejt-barelën-plazmë”, nëse thyen një këmbë, e vendosin në allçi, nëse të është përflakur fyti, ju japin ilaçe. Nëse zemra ju është thyer zemra dhe jeni aq i dëshpëruar sa nuk mund të bëzani, gjithsesi, ata as që e vënë re. Megjithatë, dhimbja e shpirtit është një sëmundje shumë më e rëndë se një këmbë e thyer dhe dhimbje fyti, plagët e saj janë shumë më të thella dhe më të rrezikshme se ato të shkaktuara nga një plumb ose një prerje. Janë plagë që nuk shërohen, plagë që fillojnë të gjakosen sërish me çdo pretekst.