Ekziston një gjendje shpirtërore shqetësuese, e pagabueshme, një gjendje në të cilën njeriu nuk është në gjendje të ndërmarrë asgjë, sepse nuk ka dëshirë për asgjë; në të cilin njeriu thjesht hap një libër vetëm për ta mbyllur pak më vonë; në të cilën nuk është e mundur as të flasësh, sepse çdo person tjetër është i bezdisshëm për ne, dhe ne vetë jemi një person tjetër për ne.
Është një gjendje në të cilën do të arratisesh nga gjithçka që më parë kishte rëndësi përgjithësisht për ne, qëllimet, zakonet, mënyrat, klasifikimet, ballafaqimet, frymëzimet, siguritë, kotësitë, kohërat.
Në brendësinë tonë kemi një përkëdhelje të errët dhe këmbëngulëse, ende të largët për diçka për të cilën nuk dimë asgjë; ne kurrë nuk dyshojmë se çfarë mund të jetë; asnjëherë nuk arrijmë ta ndihmojmë në lëvizjen e saj të verbër.
Ne jemi gjithmonë të befasuar kur më në fund shfaqet; nuk arrijmë ta kuptojmë se e mbajtëm brenda vetes, pikërisht brenda, dhe marrim një psherëtimë të lehtësuar, jo pa habi ndaj botës së paepur që mbartim brenda nesh dhe që preferon të mos shfaqet për një kohë të gjatë.