Bukuria e përjetshme e “Venusit të Botiçelit”

Sandro Botiçeli, një nga artistët simbol të Rilindjes italiane, veçanërisht të Rilindjes fiorentine, lindi më 1 mars 1445 dhe vdiq më 17 maj 1510.

Ai ishte një nga piktorët më të rafinuar të kohës së tij, ishte artisti që ndoshta më shumë se çdo tjetër i dha formë idealeve të filozofëve neoplatonistë, ishte piktori i parë excellence i familjes Mediçi.

Një nga kryeveprat e padiskutueshme, “Lindja e Venusit” është kthyer në idealin e bukurisë femërore, një përfaqësim i pastër dhe shpirtëror i bukurisë, si dhe një nga nudot më të rëndësishme në historinë e artit. E realizuar midis 1482 dhe 1485, “Lindja e Venusit” u porosit nga Botiçeli për vilën Castello, në pronësi të një degëzimi të de Mediçi, Popolani.

Pëlhura e “Venusit të Botiçelit” ndan me një vepër tjetër të piktorit të njohur, “Pranvera”, jo vetëm personazhe ikonografikë dhe alegorikë, por të njëjtën vendndodhje. Dy pikturat ishin ndoshta pjesë e të njëjtit cikël, i cili së bashku me “Paladi dhe centauri” plotësuan triptikun me temë mitologjike.

Botiçeli mori frymëzim nga referenca të famshme klasike, të tilla si “Venus Anadiomene”, një statujë që ai ndoshta e pa pasi ishte tashmë në pronësi të Mediçi. Fytyra e perëndeshës është frymëzuar nga muza e Botiçelit, Simoneta Vespuçi, e konsideruar nga Firence e asaj periudhe si gruaja më e bukur e lindur ndonjëherë.

Megjithatë, që nga krijimi i saj, vepra është konsideruar si një nga përfaqësimet më të larta të standardeve përfaqësuese të femrave. Venusi është bërë një simbol jo vetëm i Firences së Mediçis, por një nga veprat më të famshme të artit të Rilindjes në botë. Filozofia neoplatonike përshkon të gjitha paraqitjet alegorike, ku Afërdita me bukurinë e saj trupore përfaqëson përsosmërinë dhe pastërtinë e shpirtit. Ajo përfaqëson dashurinë si energji dhe forcë lëvizëse të lëvizjes së Natyrës.

Vepra fokusohet në një alegori neoplatonike të bazuar në konceptin e dashurisë si energji jetëdhënëse, si forcë lëvizëse e natyrës. Artisti zgjedh të krijojë personazhet në mënyrë të idealizuar, me linja të sakta dhe delikate dhe me dritën që rrezaton veprën pa ardhur nga një pikë e caktuar. Afërdita përfaqëson konceptin Humanitas, pastërtinë, bukurinë shpirtërore dhe fisnikërinë e shpirtit.