Nënë Tereza nuk ishte poete, por mund të konsiderohej e tillë. Fjalët e saj ndriçojnë me një thellësi të beftë, duke na udhëhequr në labirintet e shpirtit.
Në këtë urim të veçantë mësojmë kuptimin e vërtetë të Krishtlindjes, që na kujton se dhurata më e bukur ndodhet në shpirtin tonë. Nuk është poezi, as dëshirë e vërtetë, as lutje, por një reflektim i thellë dhe i domosdoshëm mbi shpirtin e festave. “Është Krishtlindje” e Nënë Terezës citohet në tekstet shkollore, njëlloj si një pjesë e bukur prozë letrare. Fjalët nuk janë me rimë, nuk ndahet në strofa, nuk ndjek skema të veçanta metrike: është një tekst i thjeshtë, porse shpreh gjithçka. Teksti është një urim universal i Krishtlindjeve: nuk është i paracaktuar për besimtarët apo katolikët, por për çdo qenie njerëzore, në të vërtetë për çdo qenie të gjallë.
Ndryshe nga shumë poetë, shenjtorja trupvogël nuk flet për simbolikën e krevatit të fëmijës apo të Fëmijës Jezus, ajo nuk u referohet Madonave dhe yjeve të kometave, por realitetit – shpesh të pamëshirshëm dhe të padrejtë – të çdo dite.
Nënë Tereza na fton ta shikojmë botën me sy të ndryshëm dhe të bëjmë çdo ditë Krishtlindje përmes gjesteve të vogla e të thjeshta, të mundshme nga gjithkush. Sepse “është Krishtlindje sa herë që buzëqesh dhe zgjat dorën” dhe ky është mësimi i kësaj feste të madhe, e cila fatkeqësisht sot po bëhet gjithnjë e më shumë një panair konsumi dhe një garë e shfrenuar për dhurata.
Ka një dhunti të fshehur brenda çdonjërit prej nesh, na kujton Nënë Tereza, dhe këtë dhuratë kemi fuqinë t’ua japim të tjerëve.
Është Krishtlindje
Është Krishtlindje sa herë
që i buzëqesh një vëllai
dhe i zgjat dorën.
Është Krishtlindje sa herë
që qëndroni të heshtur
për të dëgjuar njëri-tjetrin.
Është Krishtlindje sa herë
që nuk i pranon ato parime
që i dëbojnë të shtypurit
në skajet e shoqërisë.
Është Krishtlindje sa herë
që shpreson me ata që dëshpërohen
në varfërinë fizike dhe shpirtërore.
Është Krishtlindje sa herë
që me përulësi i pranon
kufijtë dhe dobësinë tënde.
Është Krishtlindje sa herë
që e lejoni Zotin
të rilindë për t’ua dhënë të tjerëve.
Nënë Tereza përsëriste se “Krishtlindja nuk është vetëm një datë”: murgesha u përqendrua në kuptimin e vërtetë të festës ose në njoftimin e një lindjeje. Lindja e fëmijës ndodh çdo ditë, por shpesh jemi shumë të zënë dhe të hutuar për ta kuptuar atë. Vargjet e poezisë së thjeshtë ndjekin një kulm, që ngrihet nga dimensioni njerëzor në atë shpirtëror. Fillon me të vërtetën e natyrshme në gjeste: një dorë e shtrirë, një buzëqeshje, heshtje që synon të dëgjojë. Më pas, kalon në gjendjen morale: parimet, shpresa, njohja e kufizimeve të dikujt. Së fundmi, hapet për një qasje më shpirtërore: lejimi i Jezusit të rilindë brenda nesh. Kuptimi i vërtetë i Krishtlindjeve nuk është në festën luksoze të krishterë, as në konsumimin e pakove të mëdha të dhuratave, apo në simbolin pagan të pemës së stolisur që shkëlqen në dhomat tona të jetesës.
Kuptimi i vërtetë i Krishtlindjes është në shpirtmirësinë tonë. Krishtlindja është festa e të gjithëve: të varfërve, të sëmurëve, të përulurve, të dëbuarve. Por në nxitimin tonë të shfrenuar dhe të mundimshëm për dhurata, e kemi të vështirë të kuptojmë të vërtetën e thjeshtë, që vëmendja ndaj tjetrit është gjëja më e vështirë për të dhuruar.