I indinjuar nga gijotina dhe mënyra sesi i trajton shoqëria të dënuarit, Hygo vendosi ta denoncojë këtë absurditet përmes romanit të tij: kushtet e mjerueshme të jetesës së të burgosurve, trajtimin çnjerëzor të të dënuarve, duke përshkruar vuajtjet e tyre morale dhe fizike.

Romani paraqitet si ditari vetjak i një të dënuari me vdekje, por autori ka hedhur mendimet e veta.

Më shumë se një ditar, është një dëshmi e gjallë. Përgjatë gjithë jetës, i dënuari na paraqet gjendjet e tij shpirtërore: ankthet, tentativat për t’u arratisur, si dhe shpresën për një falje të mundshme. Viktor Hygo arrin të na futë në mendjen e një të dënuari me vdekje në pritje të ekzekutimit.